Rust na tropenjaren

Theo heeft een florerend hoveniersbedrijf met zo’n dertig medewerkers overgedragen aan Sandee. De integratie van de twee bedrijven verloopt goed. Zijn medewerkers werken graag en intensief samen met hun nieuwe collega’s. Ook de leiding over het bedrijf is overgedragen en op Theo’s visitekaartje staat voortaan ‘verkoopadviseur’. Eindelijk kan hij minder werken. Nog drie jaar zal hij betrokken zijn bij Habo Allemekinders. De eerste paar maanden nog veertig uur per week, daarna gaandeweg minder, tot uiteindelijk zestien uur per week. “Veertig uur per week werken voelt voor mij als deeltijdwerk”, zegt Theo. “Ik heb jarenlang zestig, zeventig uur per week gewerkt. Elk jaar was het de vraag of we tijd zouden hebben om op vakantie te gaan.”

In 1993 kwam Theo bij het in Renesse gevestigde hoveniersbedrijf te werken. Vijftien jaar later nam hij het bedrijf van de twee eigenaren over. Compleet met het pand en een grote showroom. Splinternieuw, als gevolg van een gedwongen bedrijfsverplaatsing. Al gauw bleken de benodigde vergunningen niet op orde te zijn. Theo was verkeerd voorgelicht. “Dat betekende een valse start voor mij als ondernemer. De showroom moest gesloten worden, terwijl er grote investeringen mee gemoeid waren. Het was werkelijk kantje boord.”

Niet veel jaren daarna brak de crisis uit. Theo had van Habo Allemekinders inmiddels een gezond bedrijf gemaakt, met twee takken: hovenierswerk voor particulieren en groenvoorziening voor gemeenten. Het bedrijf doorstond de crisis, maar het waren tropenjaren voor de ondernemer. “Ik was halverwege de vijftig en realiseerde me dat het zo niet langer kon. Daarom zette ik het bedrijf te koop. De tijd was niet bepaald gunstig. We gingen uiteindelijk in zee met een jonge ondernemer die zich geleidelijk aan zou inkopen. Maar hij moest na enkele jaren afhaken. Toen kwam de verantwoordelijkheid voor het bedrijf weer geheel op mijn schouders.”

De economische tijden waren inmiddels veranderd, en Theo besloot zijn bedrijf te koop te zetten. Dit keer begeleid door de specialisten van Arpentus. Gek genoeg gaf dat traject de inmiddels eenenzestigjarige ondernemer weer energie. “Arpentus kwam drie dagdelen praten hier. Wat? Kruisverhoren waren het bijna”, glimlacht Theo. “Ze wilden echt alles weten. Van het bedrijf én van mij. Ik kon me niet voorstellen dat dit nodig was, maar gaf me eraan over.

Gaandeweg het traject bleek echter hoe belangrijk de informatie was die Arpentus had verzameld.” Theo wist uit ervaring dat het niet eenvoudig is om een kort en kernachtig verkoopmemorandum op te stellen. Want hoe bepaal je als ondernemer zelf wat interessant is voor een koper – als je zelf overal trots op bent? “Toen ik de vier pagina’s van Arpentus zag, en hoe die precies de spijker op de kop sloegen, wist ik het. Híer had Arpentus al die informatie voor nodig.”

Toen de gesprekken met drie potentiële kopers op gang kwamen, was Theo opnieuw verrast. Hij zat bij de gesprekken, maar hoefde meestal niets te zeggen. “Ik merkte toen dat Arpentus op de belangrijke momenten in het gesprek over de goede informatie beschikte. Allemaal dankzij hun eerste spervuur aan vragen.”

Arpentus had de touwtjes in handen gedurende de onderhandelingen. Dat gaf Theo vertrouwen. Én rust. “Zij beheersen het onderhandelingsspel veel beter dan ik. Een spel waarin potentiële kopers precies genoeg informatie krijgen, en waarin je voortdurend aftast hoe ze erin staan. In dat spel geeft Arpentus de serieuze gegadigden steeds meer informatie. Totdat het tijd is om over geld te praten. Dat spel zou ik niet zo kunnen spelen. Daar ben ik te ongeduldig voor.”

Na vijftien pittige ondernemersjaren, kwam uiteindelijk de beslissende deal tot stand. En deals zijn voor Theo vooral een kwestie van elkaar in de ogen kijken en weten wat je aan elkaar hebt. Zó heeft hij zijn bedrijf gerund en zó doet hij zaken. Maar bij een bedrijfsovername komt meer kijken. Een langdurige boekenonderzoek, financieringstrajecten bij banken, geneuzel over de juridische voorwaarden in het contract: ze stelden Theo’s geduld voortdurend op de proef.

Inmiddels kijkt hij terug op een deal die tevreden stemt. “Dat is voor mij geen deal die om de hoofdprijs draait. Ik vond het sociale aspect belangrijk. Een goede werkomgeving voor al mijn medewerkers. Dat voelde Arpentus al heel snel aan. Dat vond ik prettig.”

Theo heeft nu zijn draai als verkoopadviseur gevonden. Met plezier deelt hij als senior zijn kennis met de collega’s van Sandee. “De komende jaren verwacht ik in elk geval gewoon op vakantie te kunnen gaan. We hoeven geen wereldreizen te maken. Als ik nog een paar jaar met plezier kan werken en samen met mijn vrouw kan genieten van mijn vrije tijd, ben ik heel tevreden.”